Showing posts with label lajme. Show all posts
Showing posts with label lajme. Show all posts
03 February 2017
Veprimtari konkrete per mbrojtjen e pyjeve e vlerave te biodiversitetit ne Gjirokaster
Veprimtari konkrete per mbrojtjen e pyjeve e vlerave te biodiversitetit ne Gjirokaster
Federata Rajonale e Pëdoruesve të Pyjeve Kullotave Komunale Gjirokastër (FRPPK) në periudhën 10 mujore të vitit 2017, do të kryejë monitorimi i zbatimit të Moratoriumeve të Pyjeve dhe Gjuetisë; në tre Bashki respektivisht: Gjirokastër; Libohovë; Dropull. Kjo veprimtari zhvillohet në kuadrin e Projekti “Achieve”, të financuar nga Bashkimi Evropian dhe zbatuar nga Qendra Rajonale e Mjedisit (REC) Shqipëri . U përzgjodh kjo datë seminari në Ditën e Shërbimit Pyjor Shqiptar-27 Janari.
Me transferimin total të Pyjeve dhe kullotave në Bashki nuk u transferuan vetëm përfitimet nga kjo pasuri e vyer kombëtare, por dhe përgjegjësitë e detyrimet ligjore për menaxhimin e qëndrushëm të kësaj pasurie.Duke vlerësuar Moratoriumet si e vetmja mundësi për të shpëtuar dhe ripërterirë pyjet, për krijimin e ekuilibrit të humbur të ekosistemit pyjor dhe rritjen e potencialit të rolit shumëfunksional të pyjeve tona në drejtim të prodhimtarisë, biodiversitetit, funksioneve ekologjike, ekonomike, sociale, mbrojtëse ndaj erozionit,Federata e Pyjeve Gjirokastër nëpërmjet këtij projekti, përzgjodhi rolin monitorues dhe mbështetës të strukturave shtetërore ligjzbatuese për zbatimin e dy ligjeve në mbrojtje të natyrës.
Federata Rajonale e Përdorueseve te Pyjeve Kullotave Komunale (FRPPKK) Gjirokastër; me antarët e sajë në fshatra dhe të organizuar ne shoqata të pyjeve në Njësitë Administrative, të organizuar së fundi në tre Bashkitë e mësipërme, do përfshihen dhe do të veprojë aktivisht në zbatimin e ligjeve: Për Moratorumin e Pyjeve dhe Gjuetisë në një periudhë 10 mujore. Do organizohet një rrjet informimi me rreth 50 veta; kryesisht me krytarët e komisioneve të pyjeve (kryetarët e fshatrave) për të informuar banorët vendorë, së bashku me ata, për të evidentuar prerjet e pyjeve apo dhe dëmtime të tjera në fondin pyjor, gjueti të paligjëshme apo dëmtim tjetër të faunës. Të grupuara në pesë qëndra, do zhvillohen seminare tematike trajnimi me komisionerët e pyjeve,si do grumbullohet informacioni dhe realizohet monitorimi në terren.
Partnerë kryesorë në realizimin me sukses të projektit janë: Inspektoriati Rajonal i Mjedisit dhe Pyjeve, Administrata e Zonave të Mbrojtura, Strukturat e pyjeve në nivel Bashkie, Policia e shtetit me Tasc-forcën”Roja e Gjelbërt”; me të cilët do koordinohen veprimtaritë për të marrë masat e nevojshme ligjore dhe procedimin e dëmtueseve e kundravajtësve rast pas rasti. Në fshatra dhe Njesitë Administrative, do shpërndahen rreth dy mijë fletepalosje informative e ndërgjegjësuese ku janë të publikuar dhe të gjithë numrat e telefonit për konatakte me strukturat ligjëzbatuese në qarkun e Gjirokastrës. Në mjediset publike dhe rrugët auto do vendosen mbi 30 tabela ku do jenë të publikur numrat e telefonit për njoftim në cdo rast shkelje e kundravatje në pyje dhe gjueti. Shkeljet dhe konstatimet në moszbatimin e ligjeve të Moratorimeve, rastet e dëmtimit të pyjeve dhe fanuës së eger, të transportit dhe tregtimit të lëndës drusore pa leje, do bëhen të njohura me shkrim jo vetëm strukturave ligjëzbatuese por dhe publikut nëpërmjet mediave vendore dhe qëndrore me komunikata dhe kronika të ndryshme.
Situata e medias shqiptare-raporti i radios gjermane
Të jesh gazetar është një profesion i ëndërruar. Edhe në Shqipëri shumë vetë e kanë këtë ëndërr, por gazetarëve shqiptarë iu duhet të paguajnë për të një çmim shumë të lartë. Mbi fasadën shumëngjyrëshe mediatike shqiptare prej kohësh bie një hije e errët.
Bëhet fjalë për punësim masiv në të zezë, për vonesa të rrogave mujore, apo edhe mospagime të tyre, shkruan media gjermane Deutsche Welle në një artikull kushtuar problemeve të gazetarëve në Shqipëri. Një hije kjo që duhet t'i bënte gazetarët të ngriheshin në këmbë, të dilnin në greva, të lëviznin nga vendi kolltukët e pushtetit, deri sa të zgjidhej shqetësimi i tyre ekzistencial, marrja e rrogës në ditën e përcaktuar, pa asnjë vonesë.
Një zë që ngrihet kundër kësaj problematike, ai i Unionit të Gazetarëve Shqiptarë është i vetmuar, pa një kor shoqërues. Kryetari i Unionit Aleksandër Çipa e përmend vonesën si gati një normalitet të mediave shqiptare. "Çdo vit e përjetojnë këtë rreth 90% e gazetarëve. Kjo vonesë kap 1-3 muaj. 75 e mediave e përsërisin këtë rregullisht. Ndërkohë që bosët e mediave nuk japin sqarime zyrtare për këtë, ata përpiqen të justifikohen verbalisht", thotë Çipa për Deutsche Welle-n.
Frika nga humbja e vendit të punës
Gazetarët shqiptarë durojnë për një arsye të thjeshtë - sa triviale aq edhe tronditëse për pavarësinë e gazetarisë shqiptare: Frika nga humbja e vendit të punës, e cila me sa duket është më e madhe se ngritja e zërit kundër bosëve të mediave. Rrallë zhvillohen protesta si ajo e televizionit A1 News, ku gazetarët e kameramanët lanë punën në shenjë proteste për të kërkuar disa rroga mujore. A1 News ndërkohë është mbyllur, çështja ka kaluar në gjykatë, por gazetarët si Alida Tota, dikur kryeredaktorja e A1 News, ende nuk i kanë parë paratë. "Çdo muaj niste presioni i pagave. Ne kemi mbijetuar falë familjeve tona. Të gjithë kolegët prindër më kuptojnë, se ç'dua të them."
Rroga si mjet presioni
Alida Tota e përjetoi personalisht, se si marrja e rrogës, që duhet të ishte akti më normal, është kthyer në një mjet presioni në median shqiptare. "Vetëm dy ose tri korporata mediatike paguajnë në orën dhe ditën e përcaktuar në kontratën e punës. Ndërsa të tjerët nuk respektojnë asnjë kontratë pune me gazetarët."
Alida Tota e përjetoi personalisht, se si marrja e rrogës, që duhet të ishte akti më normal, është kthyer në një mjet presioni në median shqiptare. "Vetëm dy ose tri korporata mediatike paguajnë në orën dhe ditën e përcaktuar në kontratën e punës. Ndërsa të tjerët nuk respektojnë asnjë kontratë pune me gazetarët."
Të tjerët - janë bosët e mediave private shqiptare. Në Shqipëri ata me sa duket ndjehen aq të fuqishëm, sa mund të ushtrojnë presion ndaj punonjësve pa iu trembur aspak syri për ndonjë pasojë. Alida Tota kujton vonesat e qëllimshme që bënte administrata e televizionit A1 News dhe deklaratat e pronarit, që thoshte "se s'kishte lek, dhe se kush kërkonte rrogën mund të largohej nga puna."
I pyetur nga Deutsche Welle, pronari i A1 News paraqiti arsye private, të cilat nuk e lejonin të vazhdonte bisedën".
Arbitraritetin e pronarëve të mediave e konfirmon edhe kreu i departamentit të gazetarisë në Universitetin e Tiranës, Prof. Mark Marku. "Një pronar mediash mund ta pushojë një gazetar nga puna dhe nuk ndodh asgjë. Vetë gazetarët shpesh nuk i kërkojnë të drejtat e tyre, sepse ndodhen në marrëdhënie pune gjysmë të rregullta ose plotësisht informale. Kjo i bën ata të varur, aq sa të mos munden dot të protestojnë."
Arbitraritetin e pronarëve të mediave e konfirmon edhe kreu i departamentit të gazetarisë në Universitetin e Tiranës, Prof. Mark Marku. "Një pronar mediash mund ta pushojë një gazetar nga puna dhe nuk ndodh asgjë. Vetë gazetarët shpesh nuk i kërkojnë të drejtat e tyre, sepse ndodhen në marrëdhënie pune gjysmë të rregullta ose plotësisht informale. Kjo i bën ata të varur, aq sa të mos munden dot të protestojnë."
Kontrata të njëanshme
Janë lënë gazetarët shqiptarë në mëshirë të fatit, që ka pamjen e pronarit të medias private? Nuk veprojnë dot ligjet apo institucionet për të mbrojtur median, atë që njihet si "pushteti i katërt", apo një gazetari e pavarur nuk i intereson realisht kujt në Shqipëri, sepse sjell kokëçarje, aty ku nuk duhet të sjellë? Inspektoriati i Punës i përgjigjet kërkesës së Deutsche Welle-s lidhur me këtë shqetësim dhe thekson se ai trajton me përparësi e seriozitet çdo ankesë apo pretendim për punën që kanë gazetarët. "Zakonisht ankesat që bëhen iu referohen problemeve me mosdhënien e pagave në kohën e duhur, punësimin informal, si dhe ndërprerjen e parregullt të marrëdhënieve të punës."
Janë lënë gazetarët shqiptarë në mëshirë të fatit, që ka pamjen e pronarit të medias private? Nuk veprojnë dot ligjet apo institucionet për të mbrojtur median, atë që njihet si "pushteti i katërt", apo një gazetari e pavarur nuk i intereson realisht kujt në Shqipëri, sepse sjell kokëçarje, aty ku nuk duhet të sjellë? Inspektoriati i Punës i përgjigjet kërkesës së Deutsche Welle-s lidhur me këtë shqetësim dhe thekson se ai trajton me përparësi e seriozitet çdo ankesë apo pretendim për punën që kanë gazetarët. "Zakonisht ankesat që bëhen iu referohen problemeve me mosdhënien e pagave në kohën e duhur, punësimin informal, si dhe ndërprerjen e parregullt të marrëdhënieve të punës."
Megjithatë problematika e mediave ende mbetet, sidomos punësimi informal, apo kontratat e bëra vetëm në favor të bosit të medias, por jo të gazetarit. Shqipëria nuk i praktikon kontratat kolektive në media, çdo kontratë gazetari bëhet me sa duket si kontratë individuale. Këtu sheh drejtuesi i Unionit Shqiptar të Gazetarëve, Aleksandër Çipa një grackë për gazetarët. "Këto kontrata janë shpesh të njëanshme, ato praktikisht imponohen. Vërtet ato mund të jenë edhe me shkrim, por ato janë të formuluara në mënyrë të tillë, që shpesh nuk kanë vlerë juridike. Bosët e mediave në shumë raste nuk u japin gazetarëve një kopje të kontratës."
Liri në kushtet e vonesës së pagave?
Si mund të jenë të lirë gazetarët shqiptarë të kryejnë në këto kushte misionin me paanshmëri e pavarësi gazetareske? Aleksandër Çipa sheh këtu rrezikun më të madh për lirinë e medias. "Kjo ka vlerën e pengmarrjes së gazetarisë. Nëse sot nuk flasim për integritet dhe gazetarë të pavarur, atëherë të gjitha këta faktorë luajnë rol. Kjo e ka rrëzuar besueshmërinë e medias." Pas përvojës me botën e mediave në Shqipëri, edhe Alida Tota thotë se ka arritur në përfundimin që praktika e vonesave të pagave është "normë skllavërimi në median shqiptare." Ajo rrëfen se "në ditën e rrogave ne përsërisnim në kor.
Si mund të jenë të lirë gazetarët shqiptarë të kryejnë në këto kushte misionin me paanshmëri e pavarësi gazetareske? Aleksandër Çipa sheh këtu rrezikun më të madh për lirinë e medias. "Kjo ka vlerën e pengmarrjes së gazetarisë. Nëse sot nuk flasim për integritet dhe gazetarë të pavarur, atëherë të gjitha këta faktorë luajnë rol. Kjo e ka rrëzuar besueshmërinë e medias." Pas përvojës me botën e mediave në Shqipëri, edhe Alida Tota thotë se ka arritur në përfundimin që praktika e vonesave të pagave është "normë skllavërimi në median shqiptare." Ajo rrëfen se "në ditën e rrogave ne përsërisnim në kor.
Në Shqipëri duhet të jesh vajzë apo djalë mbreti që të bëhesh gazetar."
Por për shkak se vajzat e djemtë e rinj gazetarë shqiptarë nuk janë as vajza e as djem mbreti, duhet një sindikatë sipas modelit europian që të mbrojë dinjitetin e tyre. Përpjekjet e disa organizatave aktuale të gazetarëve kundër punësimit informal dhe trajtimit jo dinjitoz të gazetarëve nga ana e pronarëve të mediave nuk kanë pasur suksesin e duhur.
Por për shkak se vajzat e djemtë e rinj gazetarë shqiptarë nuk janë as vajza e as djem mbreti, duhet një sindikatë sipas modelit europian që të mbrojë dinjitetin e tyre. Përpjekjet e disa organizatave aktuale të gazetarëve kundër punësimit informal dhe trajtimit jo dinjitoz të gazetarëve nga ana e pronarëve të mediave nuk kanë pasur suksesin e duhur.
Lidhja me pushtetin
Duket se bosët shqiptarë të medias sillen si zotër të paprekshëm. Por çfarë u jep atyre kaq siguri, mos fshihet pas tyre një dorë mbrojtëse e padukshme, që vepron sipas parimit - njëra dorë lan tjetrën, të dyja, jo vetëm na lajnë fytyrën mirë, por na ndihmojnë ta ruajmë atë - pra për të mos e humbur pushtetin.
Duket se bosët shqiptarë të medias sillen si zotër të paprekshëm. Por çfarë u jep atyre kaq siguri, mos fshihet pas tyre një dorë mbrojtëse e padukshme, që vepron sipas parimit - njëra dorë lan tjetrën, të dyja, jo vetëm na lajnë fytyrën mirë, por na ndihmojnë ta ruajmë atë - pra për të mos e humbur pushtetin.
Prej vitesh flitet për fijet e përziera keq të politikës me pronarët e mediave në Shqipëri. Shumë gazetarë e kritikojnë këtë flirtim. Publicisti i njohur Fatos Lubonja flet madje së fundmi për një "putinizim të medias shqiptare". Shumë media kanë falimentuar, thotë ai, "po mbijetojnë vetëm ato media që kanë lidhje me pushtetin politik. Gazetarët, të cilët Lubonja dikur i kishte ndarë në gazetarë dy-llogoresh, tani thotë se kanë mbetur vetëm në një llogore, tek ajo e partisë në pushtet. "Gazetarët nuk e hapin gojën, sepse janë nën kërcënimin e bukës së gojës."
27 vite vetmie i kanë shoqëruar gazetarët shqiptarë - që nga rënia e diktaturës përgjatë tranzicionit, në një vend si Shqipëria, ku e drejta blihet dhe gazetaria nuk e çan dot bllokun e bosëve të medias të lidhur me politikën. Por vetmia do të vazhdojë, nëse ata nuk solidarizohen fort me njëri-tjetrin për të kërkuar të drejtat e tyre.
Kryeredaktori i Televizonit Online "Tema", Zamir Alushi shikon në këtë mungesë solidariteti të gazetarëve një nga arsyet e gjendjes aktuale të gazetarëve shqiptarë, me vonesa në paga dhe informalitet. "Nuk ka pasur asnjë grevë për këtë. Dihet që pronarët e mediave shpesh janë zgjatime të politikës, prandaj ne duhet të luftojmë vetë për të drejtat tona, të organizohemi, të rrisim presionin." Por nëse ky presion do të rritet ndonjëherë aq në Shqipëri sa të sjellë me këmbë në tokë, apo me këmbë në gjykatë ata pronarë të mediave private shqiptare që shkelin ligjin, - kjo është më se e pasigurtë.
Doktoret Stroka sjellin trajtesen : KUJDESI PËR TË OPERUARIT
Ndërhyrja kirurgjike në organizmin e njeriut është një tronditje fizike dhe shpirtërore. Për të patur një përfundim të suksesshëm është e nevojshme që të sëmurit ti amortizohet sa më shumë kjo tronditje. Shikimi , fjala, dieta dhe vënia e trupit në lëvizje janë elementë përcaktues të ecurisë së shëndetit krahas teknikës së përdorur me mjeshtëri dhe mjekimit me barna.
Shikimi ka forcë magjike kurative kur rrezaton ndjenja shpirtërore të cilat burojnë nga njohja e problemit.
Fjala e lehtëson ose e rëndon sëmundjen në vartësi të përdorimit të saj. Kur mungon njohja e plotë e problemit që do të zgjidhë ndërhyrja kirurgjike është mirë që ajo tja lërë vendin shikimit të qetë dashamirës dhe vetëm kaq.
Dieta dhe stërvitja të përshtatura me gjendjen fizike të pacientit janë përcaktuese të suksesit pasi lejojnë përtëritjen e shpejtë dhe parandalimin e ndërlikimeve të mundëshme.
Pozicioni i vuajtësit dhe lëvizjet e gjymtyrëve për të siguruar qarkullimin sa më të mirë të gjakut dhe ajrosjen sa më të plotë të mushkërive janë detyrë kryesore e kujdestarit të vuajtësit. Në vartësi të këtij shërbimi bashkëpunues varet parandalimi i infeksioneve, mpiksjes së gjakut(trombozave) dhe të papriturave të tjera.
Shikimi ka forcë magjike kurative kur rrezaton ndjenja shpirtërore të cilat burojnë nga njohja e problemit.
Fjala e lehtëson ose e rëndon sëmundjen në vartësi të përdorimit të saj. Kur mungon njohja e plotë e problemit që do të zgjidhë ndërhyrja kirurgjike është mirë që ajo tja lërë vendin shikimit të qetë dashamirës dhe vetëm kaq.
Dieta dhe stërvitja të përshtatura me gjendjen fizike të pacientit janë përcaktuese të suksesit pasi lejojnë përtëritjen e shpejtë dhe parandalimin e ndërlikimeve të mundëshme.
Pozicioni i vuajtësit dhe lëvizjet e gjymtyrëve për të siguruar qarkullimin sa më të mirë të gjakut dhe ajrosjen sa më të plotë të mushkërive janë detyrë kryesore e kujdestarit të vuajtësit. Në vartësi të këtij shërbimi bashkëpunues varet parandalimi i infeksioneve, mpiksjes së gjakut(trombozave) dhe të papriturave të tjera.
Hapi i parë(kujdesi pas daljes nga salla e operacionit):
Pas daljes nga operacioni pacienti mbahet ne pozicion shtrire per te ushqyer sa me mirë trurin dhe zemren me gjak.
Mbahet në mbikqyrje për të shmangur mbytjen me të vjella të mundëshme.
Ushqyerja bëhet me serume të thjeshta ose speciale 3 ditët e para ose dhe më gjatë sipas rastit.
Mbahet në mbikqyrje për të shmangur mbytjen me të vjella të mundëshme.
Ushqyerja bëhet me serume të thjeshta ose speciale 3 ditët e para ose dhe më gjatë sipas rastit.
Hapi i dytë(Kujdei pas shkarkimit të gazrave nga zorra e trashë):
Lëshimi I gazrave nga zorra e trashë ose” krisma e fitores” paralajmëron “zgjimin” e tubit tretës. Zgjatja në kohë e “përgjumjes” ose e paralizës së zorrëve mbart mjaft rreziqe në vetvete si infeksion, mospërtëritje e plagës etj.
Në këtë stad nis dhënia e ushqimit nga goja. Fillimisht jepet caj mali ose trëndafilit të egër të ëmbëlsuar (në 500 ml çaj shtohet 1 lugë gjelle sheqer) në sasinë 1-3 lugë gjelle, duke pritur reagimet për 2 orë. Kur ecuria është e kënaqëshme, pas 2 orëve jepet 1 filxhan kafeje me këtë çaj. Kur gazërat vazhdojnë të dalin nga zorra e trashë herë pas here dhe nuk ka tendencë për të vjella pas 2 orëve, jepet 100 ml çaj. Pas 3 orëve jepet 100 ml kos i freskët lope ose dhie. Kur ecuria është normale jepet në mënyrë të alteruar cdo 3 orë një herë çaj dhe një herë kos. Kosi ëmbëlsohet po në të njëjtën përqindje si edhe çaji pas radhës së parë. Kështu vazhdohet derisa fillon të kryhet jashtëqitja e parë.
Plotësimi i nevojës për lëngje bëhet me serume përmes damarëve. Sasia llogaritet në vartësi të humbjeve përmes lëkurës, frymëmarrjes, urinës dhe kullimit të plagëve. Gjuha është treguesi mëi mirë i nevojave. Tharja e saj dhe etja dëshmojnë difiçit të lëngjeve në organizëm.
Në këtë stad nis dhënia e ushqimit nga goja. Fillimisht jepet caj mali ose trëndafilit të egër të ëmbëlsuar (në 500 ml çaj shtohet 1 lugë gjelle sheqer) në sasinë 1-3 lugë gjelle, duke pritur reagimet për 2 orë. Kur ecuria është e kënaqëshme, pas 2 orëve jepet 1 filxhan kafeje me këtë çaj. Kur gazërat vazhdojnë të dalin nga zorra e trashë herë pas here dhe nuk ka tendencë për të vjella pas 2 orëve, jepet 100 ml çaj. Pas 3 orëve jepet 100 ml kos i freskët lope ose dhie. Kur ecuria është normale jepet në mënyrë të alteruar cdo 3 orë një herë çaj dhe një herë kos. Kosi ëmbëlsohet po në të njëjtën përqindje si edhe çaji pas radhës së parë. Kështu vazhdohet derisa fillon të kryhet jashtëqitja e parë.
Plotësimi i nevojës për lëngje bëhet me serume përmes damarëve. Sasia llogaritet në vartësi të humbjeve përmes lëkurës, frymëmarrjes, urinës dhe kullimit të plagëve. Gjuha është treguesi mëi mirë i nevojave. Tharja e saj dhe etja dëshmojnë difiçit të lëngjeve në organizëm.
Hapi i tretë(pas fillimit të jashtëqitjes):
Fillon ushqyerja çdo 4 orë. Kosi, supa e orizit dhe çaji me djathë të alteruara vazhdojnë për aq ditë sa dy fazat e para sëbashku. Gjatë kësaj faze mund të përdoret tuli i bukës duke bërë përshesh në raport 4 (pjesë çaj ose kos) me 1(pjesë tul buke).
Hapi i katërt (ushqyerja në vazhdimësi):
Më tej ushqyerja përshtatet gradualisht drejt normalitetit. Dieta laktovegjetariane duke shmangur ushqimin e thatë është garanci për fitore të plotë pas tre betejave të mësipërme.
Këshillimi me mjekun dhe kontrolli I shpeshtë mundëson përshtatjen më të dobishme.
Këshillimi me mjekun dhe kontrolli I shpeshtë mundëson përshtatjen më të dobishme.
Dr. Afërdita Koka Stroka dhe Laver Stroka
Zbulohet pusi i vjeter ne Pazarin e Gjirokastres
Gjatë punimeve restauruese në pazarin historik të Gjirokastrës , në një nga blloqet, te Çenajt gjatë gërmimeve dhe heqjen e dherave të depozituar ndër vite,punëtorët rastësisht kanë zbuluar një pus uji mjaft interesant të ndërtuar me gurë të rregullt. Pusi është më i gjerë poshtë dhe ngushtohet duke ardhur te gryka e tij.
02 February 2017
Banka Boterore nxit afrimin e bashkive
Banka Boterore po nxit pjesëmarrjen e qytetevee si Gjirokastra, Libohova Tepelena ,Permeti e Saranda ne nje dialog qe synon thellimin e angazhimit me partnerët lokalë. Ndër prioritetet kryesore vecohet infrastruktura turistike, agrobiznesi dhe ruajtja e trashëgimisë kulturore
01 February 2017
Mos Rrini indiferente, neser diskutimi buxhetit
Ditën e enjte, datë 02.02.2017, ora 12: 00, Këshilli i Bashkisë Gjirokastër zhvillon mbledhjen e radhës me këtë rend dite:
1. P/Vendim: Për “Miratimin e Buxhetit të vitit 2017”
2. P/Vendim: Mbi “Miratimin e numrit maksimal të punonjësve, planifikimit vjetor dhe pranimin në shërbimin civil, nivelin e pagave të Bashkisë, Agjensitë në varësi të saj dhe të Shërbimit të Mbrojtjes nga Zjarri dhe Shpëtimit dhe të Shtëpisë së të Moshuarve.”
3. P/Vendim: Mbi “Miratimin e kontratës së huapërdorjes ndërmjet Bashkisë Gjirokastër dhe Klubit të Futbollit Luftëtari”
4. P/Vendim: Mbi “ Miratimin e marrëveshjes së investimit dhe të funksionimit e mirëmbajtjes, të lidhur ndërmjet Fondit Shqiptar të Zhvillimit dhe Bashkisë Gjirokastër”
5. P/Vendim: Mbi “Për miratimin e listës së parcelave kullosore verore/dimërore, që do të kontraktohen për përdorim me qera për sezonin veror 2017 dhe sezonin dimëror 2017-2018”
6. P/Vendim: Mbi “ Trajtimin me bursë të studentëve”
7. P/Vendim: Mbi “ Dhënien e ndihmës ekonomike për periudhen 01-31.01.2017”
8. P/Vendim: Për “Emërtimin e Qendrës Kulturore të Bashkisë Gjirokastër me emrin e disidentes Musine Kokalari”
9. Informacion:”Mbi situatën e ngrohjes në institucionet arsimore”
10. Të ndryshme
2. P/Vendim: Mbi “Miratimin e numrit maksimal të punonjësve, planifikimit vjetor dhe pranimin në shërbimin civil, nivelin e pagave të Bashkisë, Agjensitë në varësi të saj dhe të Shërbimit të Mbrojtjes nga Zjarri dhe Shpëtimit dhe të Shtëpisë së të Moshuarve.”
3. P/Vendim: Mbi “Miratimin e kontratës së huapërdorjes ndërmjet Bashkisë Gjirokastër dhe Klubit të Futbollit Luftëtari”
4. P/Vendim: Mbi “ Miratimin e marrëveshjes së investimit dhe të funksionimit e mirëmbajtjes, të lidhur ndërmjet Fondit Shqiptar të Zhvillimit dhe Bashkisë Gjirokastër”
5. P/Vendim: Mbi “Për miratimin e listës së parcelave kullosore verore/dimërore, që do të kontraktohen për përdorim me qera për sezonin veror 2017 dhe sezonin dimëror 2017-2018”
6. P/Vendim: Mbi “ Trajtimin me bursë të studentëve”
7. P/Vendim: Mbi “ Dhënien e ndihmës ekonomike për periudhen 01-31.01.2017”
8. P/Vendim: Për “Emërtimin e Qendrës Kulturore të Bashkisë Gjirokastër me emrin e disidentes Musine Kokalari”
9. Informacion:”Mbi situatën e ngrohjes në institucionet arsimore”
10. Të ndryshme
Aksident me pasoje vdekjen tek Ura e Kardhiqit
Ne Uren e Kardhiqit”, Gjirokastër, mjeti tip “Skoda”, me targa AA 591 KS, me drejtues shtetasin Leonard Matushaj, ka goditur një shtetas (këmbësor) , i cili ka gjetur vdekjen e menjëhershme.Shtetasi eshte nje banor i Cepos.
31 January 2017
Ushtroi dhune,arrestohet
Komisariati i Policisë Gjirokastër tha se më datë 29.01.2017, u arrestua në flagrancë shtetasi, V.Z, 60 vjeç, banues në Gjirokastër, pasi ka ushtruar dhunë fizike dhe psikologjike ndaj bashkëshortes së tij, shtetases M.Z. Kjo shtetase në datën 07.01.2017 ka marrë me vendim të Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Gjirokastër, lëshim urdhëri të menjëhershëm të mbrojtjes. Materialet i kaluan Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Gjirokastër për veprime të mëtejshme.28 January 2017
"Onufri" publikon shkrimin mbreselenes te Kadarese per ditelindjen e tij
Shtëpia Botuese Onufri
SOT, DITËLINDJA E KADARESË
Ja si e përshkruan Kadare në librin “Ftesë në studio” këtë ditë:
Kur në letra të ndryshme (anketa, kërkesë për vizë etj.) shënoj datën e lindjes, 28 janar 1936, vetëtimthi më shkon nëpër mend fjala “e mërkurë”. Ti ke lindur të mërkurën, më thoshte shpesh im atë, thua se kjo kishte një rëndësi më vete. Kur ishte në qejf, çka ndodhte rrallë, shtonte se atë të mërkurë, usta Vasili, që e kishim fqinj dhe që na riparonte pullazin e pjesës perëndimore të shtëpisë, porsa e kishte lënë punën për të ngrënë drekë, dhe, ndërsa zbriste nga shkalla, e kishte uruar babanë: me një djalë!
Disa minuta më pas, në dhomën e dimrit, që ndodhej pikërisht në atë pjesë të shtëpisë, pullazi i së cilës riparohej, linda unë. Ndonëse nuk e shpjegonte, kuptohej që babai i jepte një kuptim të jashtëzakonshëm urimit të mjeshtrit, që ishte duke vendosur pllakat e gurta, krejt si një mburojë sipër meje, në kohën që unë vija në jetë.
Im atë ishte i gjatë, i drejtë, fliste pak dhe, përgjithësisht, rrinte i zymtë. Vjen i ftohtë, i thoshin gjyshes shoqet për të, dhe me bisht të syrit vështronin nga unë, thua se donin të kuptonin a do t’i ngjaja. Kishte punuar disa vjet në Afrikën Veriore dhe ishte ndoshta kjo arsyeja që më kishte thënë disa herë se viset më të bukura në botë duhej të ishin vendet skandinave. Nuk kishte qenë kurrë atje, por i lodhur, siç duket, nga zhegu i shkretëtirës, nuk ëndërronte veç vise të ftohta. Kishte qenë, ndoshta, kjo arsyeja që pas kthimit nga Afrika kishte pranuar të punonte vite me radhë si ftues gjyqi në Alpet e Shqipërisë Veriore.
Gjyshin nuk e mbante mend askush në Gjirokastër. Kishte vdekur fare i ri, njëzet e pesë ose njëzet e tetë vjeç, fill pas martesës dhe pas mbarimit të studimeve të larta në Stamboll. Atje dhe u varros, pa u kthyer dot në qytetin e lindjes. Në shtëpinë tonë flitej përherë për një kësoll të madh në Stamboll, kësollin e gjyshit, dhe qysh herët në ndërgjegjen time fjala “Stamboll” shoqërohej gjithmo-në nga një ceremoni funebre.
Ndryshe nga gjyshi, që i ngjasonte një fantazme, stërgjyshi kishte qenë për mua më i prekshëm. Kur në moshën dymbëdhjetëvjeçare botova vjershat e para, nisa të dëgjoj përherë e më shpesh komentet e shoqeve të gjyshes: do të bëhet i dëgjuar si Ismail Kadareja. Kështu quhej stërgjyshi im, i cili paskësh qenë i dëgjuar në Gjirokastër për... kalcunjat (lloj çorapesh) e bukura që mbante. Me fjalë të tjera, për ndjekjen e modës. Paskëshin qenë kaq të bukura kalcunjat e tij, saqë në një këngë të njohur gjirokastrite, ku këngëtari rendiste gjërat që mund ta bënin të lumtur një njeri, krahas “sarajeve të vezirit”, “kopshtit të Çelo Kailit”, “nuseve të Dane Bakirit” dhe “zërit të bilbilit”, ishin dhe “kalcunjat e Ismailit”.
Kështu që më pëlqente ose jo, ideja e famës iu shfaq së pari ndërgjegjes sime në formë çorapesh të bukura. Në vitet studenteske, sidomos në ato të Moskës, kur pasioni për letërsinë m’u zbeh ca kohë, për shkak të ndjekjes së modës, disa herë më janë kujtuar, bashkë me fjalët: “ka për t’u bërë i dëgjuar si Ismail Kadareja”, kalcunjat e stërgjyshit. Me sa dukej, fama u mëdysh në fisin tonë midis sqimës në të veshur dhe letrave, dhe turbullira ime moskovite s’qe veç një shenjë e fundit që më dërgonte im stërgjysh për të më mbushur mendjen se lavdia më e sigurt ishte ajo e tij.
Në “Kronikë në gur” e kam përshkruar hollësisht shtëpinë e lindjes ose, më saktë, pjesën e saj veriore ku ne banonim. Hynte në ato lloj shtëpish të Gjirokastrës që, ashtu si njeriu, që një pjesë të trupit e ka të gjymtë, edhe ato, një pjesë e kishin të rrëzuar. Kjo ishte ana jugore e saj. Kështu e mbaja mend gjithmonë: ca mure mbi një urë që shërbente si kalim për në lagjen e të krishterëve, pastaj vinte një pjesë e braktisur, ngaqë s’qe e sigurt për të jetuar, pastaj pjesa ku banonte një tjetër Kadare dhe, së fundi, ana jonë.
Kur isha i vogël më dukej e natyrshme që shtëpitë të nisnin kështu: nga ca mbeturina muresh, me ca shkurre mbi to, me fjalë të tjera, nga hiçi. Pastaj dalëngadalë muret ngrinin kokën, gjithçka mblidhej e tendosej gjer te pjesa e braktisur, por që ende ishte e frikshme. Më tutje niste shtëpia e vërtetë, që sa vinte forcohej e përkryhej, gjersa mbërrinte në skajin tonë verior. Isha i bindur se ajo qe pjesa më e përsosur e krejt ngrehinës, jo vetëm se ishte më larg rrezikut, dhe jo aq për dhomat plot dritë të katit të tretë, sesa për pjesën nëntokësore të saj. Ajo ishte, në të vërtetë, krenaria ime, tmerri dhe gëzimi im.
Përbëhej nga dy kubé që lidheshin me njëra-tjetrën, e madhja dhe e vogla, por që në ndërgjegjen time shtresoheshin si “zonja e madhe” dhe “zonja e vogël”. Por kurora e pjesës nëntokësore ishte sterna e madhe e ujit: Hadesi i shtëpisë sonë.
Kur kam thënë andej-këndej se dy kubetë dhe sidomos sterna e ujit, më shumë ndoshta se biblioteka e qytetit, më kanë pjellë mua si shkrimtar, kjo, edhe duke mos qenë krejt e saktë, ka një të vërtetë të madhe.
Që nga humbella ku ishte, sterna e trazonte përfytyrimin tim më fort se gjërat e dukshme. Kjo vinte ndoshta ngaqë ajo, ndonëse e zhytur në nëntokë, jepte e merrte me qiellin më shumë se gjithçka tjetër. Ajo mbushej nga shiu, pra nga qielli, kështu që qysh herët ajo i dha trurit tim një përmasë trizonëshe të botës: qiellin, nëntokën dhe ndërprerjen e herëpashershme midis tyre. Kjo ndërprerje ndodhte te qyngji bashkues, të cilin, në raste shirash të mëdha, babai e shkëpuste, për të shmangur mbimbushjen e sternës.
Soditja e ujit mbi çatinë e çmendur e të pjerrët përpara se të mbyllej në atë burg, dëgjimi i zhurmës së tij, vetëtimat që e braktisnin, në prag të fatkeqësisë, shfytyrimi i tij atje thellë, gjëmimi i mbytur, përpjekja për të shpërthyer sternën, së fundi, dalja si prej burgut, por i skllavëruar tashmë, i vënë në kova për të larë në mënyrë të turpshme dyshemetë dhe enët, të gjitha këto jepnin në mendjen time në një pikëshikim, si të thuash ujor (çka pritej prej një të linduri nën shenjën e Akuariumit), një pjesë të dramës së njerëzimit.
Nganjëherë, kur me anë të një pasqyre të vogël i dërgoja pakëz dritë, për të zbuluar diçka nga misteri i saj, s’bëja gjë tjetër veç:
I jepja qiell, merrja prej saj skëterrë.
Por ndoshta më shumë se ajo për qiellin tim, isha unë që kisha nevojë për ferrin e saj.
Ndonëse kur isha i vogël rrënimi në pjesën jugore të shtëpisë më dukej aq larg, me kalimin e viteve, ai iu afrua pjesës sonë.
Tani shtëpia është ende në këmbë, por e dëmtuar. Duke qenë qytet-muze, me dhjetëra janë ngrehinat që riparohen çdo vit. Ato janë banesa karakteristike ose shtëpi ku kanë banuar njerëz të shquar të qytetit: dijetarë, dëshmorë ose funksionarë të rëndësishëm në shërbim të shtetit. Për të penguar rrënimin, në kërkim të një përligjjeje, kam menduar të përdor emrin e emnakut tim të largët, stërgjyshit. E kam ende në shtëpi një kërkesë për Komitetin Ekzekutiv të Qytetit, ku shkruaj se “meqenëse stërgjyshi im, Ismail Kadare, është i përmendur në baladat popullore si një njeri që vishej me shije sipas traditës, duke dëshmuar kështu kulturën e lashtë të kombit tonë, autoktoninë e shqiptarëve si pasardhës të ilirëve etj., etj., ndoshta shihet e arsyeshme prej jush që shtëpia e Kadarenjve, një nga më të vjetrat e qytetit, të hyjë në numrin e ngrehinave që mirëmbahen nga shteti”.
Nuk e dërgova kërkesën, jo se doja të shmangia një konkurrim të ri midis meje dhe sqimatarit, stërgjyshit tim, konkurrim për të cilin isha i sigurt se ai do ta fitonte, por ngaqë më dukej se kujtimi i tij do të fyhej, kur të çmohej prej burokratësh që s’dinin, veç të tjerash, as të visheshin.
Me idenë e vdekjes njeriu njihej herët në Gjirokastër, për shkak të zive të gjata që mbaheshin. Pothuajse çdo shtëpi kishte orën e vajit, kur kujtoheshin të ikurit.
Ngjyra e zezë dhe lulet e kanë shoqëruar këtë ide në mendjen time qysh në kohën që kuptova se njerëzit në këtë botë ishin të përkohshëm. Por lulet, ndonëse qenë të rralla në këtë qytet, qenë zotëruese kur flitej për vdekjen. Kjo vinte, me sa dukej, ngaqë varreza e qytetit thirrej “Vasilikua”, për shkak të borzilokut. Eh, siç duket, jam nisur për Vasilikua, thoshin plakat midis dy psherëti-mave. Kur të vete në Vasilikua. Mos u mërzit, se do vete në Vasili-kua. Do të shihemi në Vasilikua. Ishin fraza aq të zakonshme në jetën e përditshme, saqë, në fëmininë e hershme unë kujtoja se një pjesë e njerëzve shkonin vetë atje, me këmbët e tyre dhe pastaj se si ndodhte që mbeteshin midis luleve e s’ktheheshin më. Më pas kuptova se, ndonëse ashtu thoshin, askush nuk shkonte me këmbët e veta, por i çonin të tjerët.
Nganjëherë, në arkivol u vinin edhe dylbitë, dhe mua më dukej se që nga varret ata vështronin tani me dylbi qytetin, ashtu si të gjallët vështronin varrezën. Nganjëherë, kur në hapësirë kishte farfurima drite, më dukej se ato përthyerje s’ishin veç kryqëzimet e vështrimeve të të dyja palëve.
Kur isha katërmbëdhjetë-pesëmbëdhjetë vjeç, më dukej mosha mbi njëzet vjeç tepër e mërzitshme. Vetë fjala “njëzet” më ngjante se ishte ngjizur me mërzi dhe fillim pleqërie.
Kur isha njëzet e dy-njëzet e katër vjeç, ndonëse shqyhesha gazit me marrëzinë e parë, isha i bindur se, sidoqoftë, koha më e mirë për një shkrimtar për të vdekur ishte aty nga tridhjetë e një-tridhjetë e dy vjeç. Kur e mbërrita këtë kohë, ideja ime për moshën pësoi një trandje njëherë e përgjithmonë.
Ishte pak a shumë në atë kohë që e ndjeva së pari se shkrimtari ka dy jetë krijuese, një të gjatë e monotone e një tjetër të shkurtër si shkreptima. Që shkrimtari është, gjithashtu, dymoshës (mosha fizike e tij dhe mosha e famës ose, së paku, e kujtimit të tij, qoftë edhe me një famë gjysmë të shuar), këtë e dija qyshkur. Ajo që zbulova ishte tjetër gjë dhe pikërisht që kjo dymoshësi ose, më saktë, mosha e tij e dytë, ajo e madhja, është dhe një nga shkaqet e keqkuptimeve midis shkrimtarit dhe kohës së vet.
Keqkuptimet janë të pashmangshme, po të kujtojmë se kur një njëzetvjeçar e ka vështirë të merret vesh me një tetëdhjetëvjeçar, si do ta ketë të lehtë të kuptohet me një tetëqindvjeçar (që është mosha mesatare për shkrimtarin e shquar) e aq më shumë me një dymijëvjeçar (moshë mesatare e të mëdhenjve)?
E keqja është se qysh se është gjallë (domethënë në moshën e tij të parë), shkrimtari e ndien moshën e dytë. Ai ndien peshën e saj, lumturinë, trishtimet dhe gjithçka tjetër të saj, që, duke qenë të përmasave të tjera, ngjajnë të mbikësojetshme.
Ai është dyzet vjeç, por një zë i brendshëm i thotë: në të vërtetë, ti je ende dy vjeç, kështu që sipas kalendarit tjetër, atij të dytit, ti ke ende një mijë e katërqind vjet për të jetuar. Por në moshën e dytë të shkrimtarit kalendari mund të ecë mbrapsht, domethënë shkrimtari, me kalimin e viteve, në vend të plaket, mund të rinohet edhe më.
Të gjitha këto sjellin në jetën e shkrimtarit një tjetër ajër e tjetër klimë nga të tjera zona. Që e gjithë kjo të shëmbëllehet me punët hyjnore, çka edhe shpesh është bërë, gjithashtu është e kuptueshme. Më shumë se një vetëmburrje e shkrimtarëve, ky hyjnizim i punës së tij ka ardhur nga vështirësia për të shpjeguar të fshehtën e dy kalendarëve.
Shkrimtari, do ose nuk do, është detyrimisht një tjetër. Shqisa e dëgjimit të tij ka tjetër ndërtim, kështu që kur ajo shqisë kap më mirë fëshfërimën e barit, sesa zhurmën e një lufte që ndodh pak më tej, nuk duhet qortuar para kohe. Pas një mijë vjetësh (e ai është gjithmonë i gjallë e përgjigjet për të), ajo fëshfërimë bari mund të jetë më e fuqishme, më e kuptimshme, dhe mund të ketë arsyen e të qenit më të fortë se katastrofa që ndodhi aty pranë.
E njëjta gjë mund të thuhet për sytë e shkrimtarit, që herë janë më tejshikues se thjerrëzat e Galileut e dallojnë tmerre e mrekullira, që asnjë sy njerëzor s’i ka parë, e herë janë më të verbër se vështrimi i rapsodëve. Por shpesh qëllon që njerëzit rrotull shkrimtarit nuk duan të dinë për këto. Ata nervozohen, përpiqen t’i mbushin mendjen shkrimtarit se ai është si ata, se ka të njëjtët veshë, të njëjtët sy e, pa dyshim, të njëjtin tru. Ti je si ne, ulërin turma, kot përpiqesh të hiqesh si fantazmë, ndaj eja midis nesh, ulu, përulu!
Por shkrimtari, pavarësisht nga nervozizmi i turmës, është i vetëdijshëm se i përket një tjetër race. Ndaj, me mospërfillje dëgjon thirrjet, zhurmën, kërkesat dhe marrëzinë e saj.
Të gjithë kërkojnë prej tij të pamundurën. Koha i parashtron kërkesat e saj. Kombi lyp tjetër gjë. Gjysma e kombit matanë kufijve, tjetër. Viti 1999, të tjera. E kështu me radhë: brezat pas vitit 2200, një luftë e mundimshme e ardhshme dhe fatale, një tërmet, një provë e fundit.
Ata ia kërkojnë të gjitha këto, duke i ofruar atij sharje ose kurorë, dëshirojnë ta bëjnë hero, martir, skllav ose president të shtetit. Dhe kur ai bën “jo” me kokë, zemërohen më keq.
Është shumë i lodhur për t’u shpjeguar se për një njëmijepesë-qindvjeçar të gjitha këto janë qesharake. T’u shpjegojë se barra e letërsisë ka qenë tepër e rëndë dhe plotësisht e mjaftë për ta kërrusur përgjithmonë. T’u thotë se shi për këtë e për asgjë tjetër kishte ardhur në këtë botë: të ruante tempullin.
Ndaj për atë tempull ai është gati të mos i bindet askujt.
Zhurmës së tyre së shumti nuk i përgjigjet, por kur qëllon që ata kapërcejnë çdo kufi, si murgjit e dikurshëm që përballë sulmit të satanait nxirrnin kryqin, ai nxjerr kalendarin e tij të dytë.
Në kalendarin e dytë ka tjetër qiell dhe të tjera stinë. Edhe brenga dhe lodhja, atje janë të tjetër përmase. Ndërrohet ujët në det e ti duhet të jesh po ai. Ndryshken thonjtë e tigrave, verbohen shqiponjat, dhe ti prapë je po ai. Një mërzi prej Agasferi të kap dhe ndoshta vjen një ditë që edhe ti si ai t’i lutesh Zotit të të japë pushimin. E nëse mëkati i të shkruarit gjykohet më i madh se ai i Agasferit, prapëseprapë edhe për të do të ketë një afat, sepse edhe ti, si gjithë bota, ke nevojë një ditë të pushosh...
Vizita në studio është në fundin e saj. I zoti i shtëpisë donte të tregonte, midis të tjerash, një copë hekur që gjendej midis rrangallave të tjera në bodrumin më të thellë të shtëpisë së lindjes, atë që quhej “hapsanë”. Thuhej se ajo masë hekuri në formë gjyleje kishte rënë nga qielli.
E ka kërkuar më pas dhe nuk e ka gjetur, madje do të besonte se ishte krijim i fantazisë së tij, nga ato lindje paradoksale që ndodhin sipas kalendarit të dytë. Mirëpo të gjithë njerëzit e shtëpisë dëshmonin se e kishin parë atë hekur.
Mendja atëherë i ka shkuar se mos ndoshta kjo ka qenë pjellë e përbashkët e fantazisë së fisit, qysh se njohja (fama) dërgoi shenjat e saj të para në këtë shtëpi, s’kishte rëndësi nëse ishin në formë çorapesh të bukura ose librash, që njëfarë Ismail Kadare do t’i vishte në vitin 1890, ose do t’i shkruante më 1990-n.
Kështu, pra, vizita në studio, e cila mund të quhej edhe ftesë në një seancë kryqëzimi, po merr fund. I zoti i studios beson se ka folur mjaft, por, me sa duket, jo aq sa muza ta ndëshkonte duke ia marrë gojën, siç bëri zana me malësorin e dikurshëm. Kjo do të thotë se nuk e ka shkelur paktin dhe se të fshehtat e thella, të fshehtat e tij të thella me të, nuk i ka zbuluar.
Ndoshta vizitorët mund të jenë jo fort të kënaqur. Kureshtja e tyre ndoshta mund të mos jetë plotësuar dhe, veç kësaj, në kokë mund të kenë një marramendje të lehtë, thua se në kafet e tyre është hedhur pak opium.
S’ka asgjë për t’u çuditur, sepse çdo gjë mund të ndodhë në studion e shkrimtarit.
Tiranë, pranverë 1990
(Marrë nga libri i Kadaresë “Ftesë në studio”, Onufri, Tiranë, 2000)
Ja si e përshkruan Kadare në librin “Ftesë në studio” këtë ditë:
Kur në letra të ndryshme (anketa, kërkesë për vizë etj.) shënoj datën e lindjes, 28 janar 1936, vetëtimthi më shkon nëpër mend fjala “e mërkurë”. Ti ke lindur të mërkurën, më thoshte shpesh im atë, thua se kjo kishte një rëndësi më vete. Kur ishte në qejf, çka ndodhte rrallë, shtonte se atë të mërkurë, usta Vasili, që e kishim fqinj dhe që na riparonte pullazin e pjesës perëndimore të shtëpisë, porsa e kishte lënë punën për të ngrënë drekë, dhe, ndërsa zbriste nga shkalla, e kishte uruar babanë: me një djalë!
Disa minuta më pas, në dhomën e dimrit, që ndodhej pikërisht në atë pjesë të shtëpisë, pullazi i së cilës riparohej, linda unë. Ndonëse nuk e shpjegonte, kuptohej që babai i jepte një kuptim të jashtëzakonshëm urimit të mjeshtrit, që ishte duke vendosur pllakat e gurta, krejt si një mburojë sipër meje, në kohën që unë vija në jetë.
Im atë ishte i gjatë, i drejtë, fliste pak dhe, përgjithësisht, rrinte i zymtë. Vjen i ftohtë, i thoshin gjyshes shoqet për të, dhe me bisht të syrit vështronin nga unë, thua se donin të kuptonin a do t’i ngjaja. Kishte punuar disa vjet në Afrikën Veriore dhe ishte ndoshta kjo arsyeja që më kishte thënë disa herë se viset më të bukura në botë duhej të ishin vendet skandinave. Nuk kishte qenë kurrë atje, por i lodhur, siç duket, nga zhegu i shkretëtirës, nuk ëndërronte veç vise të ftohta. Kishte qenë, ndoshta, kjo arsyeja që pas kthimit nga Afrika kishte pranuar të punonte vite me radhë si ftues gjyqi në Alpet e Shqipërisë Veriore.
Gjyshin nuk e mbante mend askush në Gjirokastër. Kishte vdekur fare i ri, njëzet e pesë ose njëzet e tetë vjeç, fill pas martesës dhe pas mbarimit të studimeve të larta në Stamboll. Atje dhe u varros, pa u kthyer dot në qytetin e lindjes. Në shtëpinë tonë flitej përherë për një kësoll të madh në Stamboll, kësollin e gjyshit, dhe qysh herët në ndërgjegjen time fjala “Stamboll” shoqërohej gjithmo-në nga një ceremoni funebre.
Ndryshe nga gjyshi, që i ngjasonte një fantazme, stërgjyshi kishte qenë për mua më i prekshëm. Kur në moshën dymbëdhjetëvjeçare botova vjershat e para, nisa të dëgjoj përherë e më shpesh komentet e shoqeve të gjyshes: do të bëhet i dëgjuar si Ismail Kadareja. Kështu quhej stërgjyshi im, i cili paskësh qenë i dëgjuar në Gjirokastër për... kalcunjat (lloj çorapesh) e bukura që mbante. Me fjalë të tjera, për ndjekjen e modës. Paskëshin qenë kaq të bukura kalcunjat e tij, saqë në një këngë të njohur gjirokastrite, ku këngëtari rendiste gjërat që mund ta bënin të lumtur një njeri, krahas “sarajeve të vezirit”, “kopshtit të Çelo Kailit”, “nuseve të Dane Bakirit” dhe “zërit të bilbilit”, ishin dhe “kalcunjat e Ismailit”.
Kështu që më pëlqente ose jo, ideja e famës iu shfaq së pari ndërgjegjes sime në formë çorapesh të bukura. Në vitet studenteske, sidomos në ato të Moskës, kur pasioni për letërsinë m’u zbeh ca kohë, për shkak të ndjekjes së modës, disa herë më janë kujtuar, bashkë me fjalët: “ka për t’u bërë i dëgjuar si Ismail Kadareja”, kalcunjat e stërgjyshit. Me sa dukej, fama u mëdysh në fisin tonë midis sqimës në të veshur dhe letrave, dhe turbullira ime moskovite s’qe veç një shenjë e fundit që më dërgonte im stërgjysh për të më mbushur mendjen se lavdia më e sigurt ishte ajo e tij.
Në “Kronikë në gur” e kam përshkruar hollësisht shtëpinë e lindjes ose, më saktë, pjesën e saj veriore ku ne banonim. Hynte në ato lloj shtëpish të Gjirokastrës që, ashtu si njeriu, që një pjesë të trupit e ka të gjymtë, edhe ato, një pjesë e kishin të rrëzuar. Kjo ishte ana jugore e saj. Kështu e mbaja mend gjithmonë: ca mure mbi një urë që shërbente si kalim për në lagjen e të krishterëve, pastaj vinte një pjesë e braktisur, ngaqë s’qe e sigurt për të jetuar, pastaj pjesa ku banonte një tjetër Kadare dhe, së fundi, ana jonë.
Kur isha i vogël më dukej e natyrshme që shtëpitë të nisnin kështu: nga ca mbeturina muresh, me ca shkurre mbi to, me fjalë të tjera, nga hiçi. Pastaj dalëngadalë muret ngrinin kokën, gjithçka mblidhej e tendosej gjer te pjesa e braktisur, por që ende ishte e frikshme. Më tutje niste shtëpia e vërtetë, që sa vinte forcohej e përkryhej, gjersa mbërrinte në skajin tonë verior. Isha i bindur se ajo qe pjesa më e përsosur e krejt ngrehinës, jo vetëm se ishte më larg rrezikut, dhe jo aq për dhomat plot dritë të katit të tretë, sesa për pjesën nëntokësore të saj. Ajo ishte, në të vërtetë, krenaria ime, tmerri dhe gëzimi im.
Përbëhej nga dy kubé që lidheshin me njëra-tjetrën, e madhja dhe e vogla, por që në ndërgjegjen time shtresoheshin si “zonja e madhe” dhe “zonja e vogël”. Por kurora e pjesës nëntokësore ishte sterna e madhe e ujit: Hadesi i shtëpisë sonë.
Kur kam thënë andej-këndej se dy kubetë dhe sidomos sterna e ujit, më shumë ndoshta se biblioteka e qytetit, më kanë pjellë mua si shkrimtar, kjo, edhe duke mos qenë krejt e saktë, ka një të vërtetë të madhe.
Që nga humbella ku ishte, sterna e trazonte përfytyrimin tim më fort se gjërat e dukshme. Kjo vinte ndoshta ngaqë ajo, ndonëse e zhytur në nëntokë, jepte e merrte me qiellin më shumë se gjithçka tjetër. Ajo mbushej nga shiu, pra nga qielli, kështu që qysh herët ajo i dha trurit tim një përmasë trizonëshe të botës: qiellin, nëntokën dhe ndërprerjen e herëpashershme midis tyre. Kjo ndërprerje ndodhte te qyngji bashkues, të cilin, në raste shirash të mëdha, babai e shkëpuste, për të shmangur mbimbushjen e sternës.
Soditja e ujit mbi çatinë e çmendur e të pjerrët përpara se të mbyllej në atë burg, dëgjimi i zhurmës së tij, vetëtimat që e braktisnin, në prag të fatkeqësisë, shfytyrimi i tij atje thellë, gjëmimi i mbytur, përpjekja për të shpërthyer sternën, së fundi, dalja si prej burgut, por i skllavëruar tashmë, i vënë në kova për të larë në mënyrë të turpshme dyshemetë dhe enët, të gjitha këto jepnin në mendjen time në një pikëshikim, si të thuash ujor (çka pritej prej një të linduri nën shenjën e Akuariumit), një pjesë të dramës së njerëzimit.
Nganjëherë, kur me anë të një pasqyre të vogël i dërgoja pakëz dritë, për të zbuluar diçka nga misteri i saj, s’bëja gjë tjetër veç:
I jepja qiell, merrja prej saj skëterrë.
Por ndoshta më shumë se ajo për qiellin tim, isha unë që kisha nevojë për ferrin e saj.
Ndonëse kur isha i vogël rrënimi në pjesën jugore të shtëpisë më dukej aq larg, me kalimin e viteve, ai iu afrua pjesës sonë.
Tani shtëpia është ende në këmbë, por e dëmtuar. Duke qenë qytet-muze, me dhjetëra janë ngrehinat që riparohen çdo vit. Ato janë banesa karakteristike ose shtëpi ku kanë banuar njerëz të shquar të qytetit: dijetarë, dëshmorë ose funksionarë të rëndësishëm në shërbim të shtetit. Për të penguar rrënimin, në kërkim të një përligjjeje, kam menduar të përdor emrin e emnakut tim të largët, stërgjyshit. E kam ende në shtëpi një kërkesë për Komitetin Ekzekutiv të Qytetit, ku shkruaj se “meqenëse stërgjyshi im, Ismail Kadare, është i përmendur në baladat popullore si një njeri që vishej me shije sipas traditës, duke dëshmuar kështu kulturën e lashtë të kombit tonë, autoktoninë e shqiptarëve si pasardhës të ilirëve etj., etj., ndoshta shihet e arsyeshme prej jush që shtëpia e Kadarenjve, një nga më të vjetrat e qytetit, të hyjë në numrin e ngrehinave që mirëmbahen nga shteti”.
Nuk e dërgova kërkesën, jo se doja të shmangia një konkurrim të ri midis meje dhe sqimatarit, stërgjyshit tim, konkurrim për të cilin isha i sigurt se ai do ta fitonte, por ngaqë më dukej se kujtimi i tij do të fyhej, kur të çmohej prej burokratësh që s’dinin, veç të tjerash, as të visheshin.
Me idenë e vdekjes njeriu njihej herët në Gjirokastër, për shkak të zive të gjata që mbaheshin. Pothuajse çdo shtëpi kishte orën e vajit, kur kujtoheshin të ikurit.
Ngjyra e zezë dhe lulet e kanë shoqëruar këtë ide në mendjen time qysh në kohën që kuptova se njerëzit në këtë botë ishin të përkohshëm. Por lulet, ndonëse qenë të rralla në këtë qytet, qenë zotëruese kur flitej për vdekjen. Kjo vinte, me sa dukej, ngaqë varreza e qytetit thirrej “Vasilikua”, për shkak të borzilokut. Eh, siç duket, jam nisur për Vasilikua, thoshin plakat midis dy psherëti-mave. Kur të vete në Vasilikua. Mos u mërzit, se do vete në Vasili-kua. Do të shihemi në Vasilikua. Ishin fraza aq të zakonshme në jetën e përditshme, saqë, në fëmininë e hershme unë kujtoja se një pjesë e njerëzve shkonin vetë atje, me këmbët e tyre dhe pastaj se si ndodhte që mbeteshin midis luleve e s’ktheheshin më. Më pas kuptova se, ndonëse ashtu thoshin, askush nuk shkonte me këmbët e veta, por i çonin të tjerët.
Nganjëherë, në arkivol u vinin edhe dylbitë, dhe mua më dukej se që nga varret ata vështronin tani me dylbi qytetin, ashtu si të gjallët vështronin varrezën. Nganjëherë, kur në hapësirë kishte farfurima drite, më dukej se ato përthyerje s’ishin veç kryqëzimet e vështrimeve të të dyja palëve.
Kur isha katërmbëdhjetë-pesëmbëdhjetë vjeç, më dukej mosha mbi njëzet vjeç tepër e mërzitshme. Vetë fjala “njëzet” më ngjante se ishte ngjizur me mërzi dhe fillim pleqërie.
Kur isha njëzet e dy-njëzet e katër vjeç, ndonëse shqyhesha gazit me marrëzinë e parë, isha i bindur se, sidoqoftë, koha më e mirë për një shkrimtar për të vdekur ishte aty nga tridhjetë e një-tridhjetë e dy vjeç. Kur e mbërrita këtë kohë, ideja ime për moshën pësoi një trandje njëherë e përgjithmonë.
Ishte pak a shumë në atë kohë që e ndjeva së pari se shkrimtari ka dy jetë krijuese, një të gjatë e monotone e një tjetër të shkurtër si shkreptima. Që shkrimtari është, gjithashtu, dymoshës (mosha fizike e tij dhe mosha e famës ose, së paku, e kujtimit të tij, qoftë edhe me një famë gjysmë të shuar), këtë e dija qyshkur. Ajo që zbulova ishte tjetër gjë dhe pikërisht që kjo dymoshësi ose, më saktë, mosha e tij e dytë, ajo e madhja, është dhe një nga shkaqet e keqkuptimeve midis shkrimtarit dhe kohës së vet.
Keqkuptimet janë të pashmangshme, po të kujtojmë se kur një njëzetvjeçar e ka vështirë të merret vesh me një tetëdhjetëvjeçar, si do ta ketë të lehtë të kuptohet me një tetëqindvjeçar (që është mosha mesatare për shkrimtarin e shquar) e aq më shumë me një dymijëvjeçar (moshë mesatare e të mëdhenjve)?
E keqja është se qysh se është gjallë (domethënë në moshën e tij të parë), shkrimtari e ndien moshën e dytë. Ai ndien peshën e saj, lumturinë, trishtimet dhe gjithçka tjetër të saj, që, duke qenë të përmasave të tjera, ngjajnë të mbikësojetshme.
Ai është dyzet vjeç, por një zë i brendshëm i thotë: në të vërtetë, ti je ende dy vjeç, kështu që sipas kalendarit tjetër, atij të dytit, ti ke ende një mijë e katërqind vjet për të jetuar. Por në moshën e dytë të shkrimtarit kalendari mund të ecë mbrapsht, domethënë shkrimtari, me kalimin e viteve, në vend të plaket, mund të rinohet edhe më.
Të gjitha këto sjellin në jetën e shkrimtarit një tjetër ajër e tjetër klimë nga të tjera zona. Që e gjithë kjo të shëmbëllehet me punët hyjnore, çka edhe shpesh është bërë, gjithashtu është e kuptueshme. Më shumë se një vetëmburrje e shkrimtarëve, ky hyjnizim i punës së tij ka ardhur nga vështirësia për të shpjeguar të fshehtën e dy kalendarëve.
Shkrimtari, do ose nuk do, është detyrimisht një tjetër. Shqisa e dëgjimit të tij ka tjetër ndërtim, kështu që kur ajo shqisë kap më mirë fëshfërimën e barit, sesa zhurmën e një lufte që ndodh pak më tej, nuk duhet qortuar para kohe. Pas një mijë vjetësh (e ai është gjithmonë i gjallë e përgjigjet për të), ajo fëshfërimë bari mund të jetë më e fuqishme, më e kuptimshme, dhe mund të ketë arsyen e të qenit më të fortë se katastrofa që ndodhi aty pranë.
E njëjta gjë mund të thuhet për sytë e shkrimtarit, që herë janë më tejshikues se thjerrëzat e Galileut e dallojnë tmerre e mrekullira, që asnjë sy njerëzor s’i ka parë, e herë janë më të verbër se vështrimi i rapsodëve. Por shpesh qëllon që njerëzit rrotull shkrimtarit nuk duan të dinë për këto. Ata nervozohen, përpiqen t’i mbushin mendjen shkrimtarit se ai është si ata, se ka të njëjtët veshë, të njëjtët sy e, pa dyshim, të njëjtin tru. Ti je si ne, ulërin turma, kot përpiqesh të hiqesh si fantazmë, ndaj eja midis nesh, ulu, përulu!
Por shkrimtari, pavarësisht nga nervozizmi i turmës, është i vetëdijshëm se i përket një tjetër race. Ndaj, me mospërfillje dëgjon thirrjet, zhurmën, kërkesat dhe marrëzinë e saj.
Të gjithë kërkojnë prej tij të pamundurën. Koha i parashtron kërkesat e saj. Kombi lyp tjetër gjë. Gjysma e kombit matanë kufijve, tjetër. Viti 1999, të tjera. E kështu me radhë: brezat pas vitit 2200, një luftë e mundimshme e ardhshme dhe fatale, një tërmet, një provë e fundit.
Ata ia kërkojnë të gjitha këto, duke i ofruar atij sharje ose kurorë, dëshirojnë ta bëjnë hero, martir, skllav ose president të shtetit. Dhe kur ai bën “jo” me kokë, zemërohen më keq.
Është shumë i lodhur për t’u shpjeguar se për një njëmijepesë-qindvjeçar të gjitha këto janë qesharake. T’u shpjegojë se barra e letërsisë ka qenë tepër e rëndë dhe plotësisht e mjaftë për ta kërrusur përgjithmonë. T’u thotë se shi për këtë e për asgjë tjetër kishte ardhur në këtë botë: të ruante tempullin.
Ndaj për atë tempull ai është gati të mos i bindet askujt.
Zhurmës së tyre së shumti nuk i përgjigjet, por kur qëllon që ata kapërcejnë çdo kufi, si murgjit e dikurshëm që përballë sulmit të satanait nxirrnin kryqin, ai nxjerr kalendarin e tij të dytë.
Në kalendarin e dytë ka tjetër qiell dhe të tjera stinë. Edhe brenga dhe lodhja, atje janë të tjetër përmase. Ndërrohet ujët në det e ti duhet të jesh po ai. Ndryshken thonjtë e tigrave, verbohen shqiponjat, dhe ti prapë je po ai. Një mërzi prej Agasferi të kap dhe ndoshta vjen një ditë që edhe ti si ai t’i lutesh Zotit të të japë pushimin. E nëse mëkati i të shkruarit gjykohet më i madh se ai i Agasferit, prapëseprapë edhe për të do të ketë një afat, sepse edhe ti, si gjithë bota, ke nevojë një ditë të pushosh...
Vizita në studio është në fundin e saj. I zoti i shtëpisë donte të tregonte, midis të tjerash, një copë hekur që gjendej midis rrangallave të tjera në bodrumin më të thellë të shtëpisë së lindjes, atë që quhej “hapsanë”. Thuhej se ajo masë hekuri në formë gjyleje kishte rënë nga qielli.
E ka kërkuar më pas dhe nuk e ka gjetur, madje do të besonte se ishte krijim i fantazisë së tij, nga ato lindje paradoksale që ndodhin sipas kalendarit të dytë. Mirëpo të gjithë njerëzit e shtëpisë dëshmonin se e kishin parë atë hekur.
Mendja atëherë i ka shkuar se mos ndoshta kjo ka qenë pjellë e përbashkët e fantazisë së fisit, qysh se njohja (fama) dërgoi shenjat e saj të para në këtë shtëpi, s’kishte rëndësi nëse ishin në formë çorapesh të bukura ose librash, që njëfarë Ismail Kadare do t’i vishte në vitin 1890, ose do t’i shkruante më 1990-n.
Kështu, pra, vizita në studio, e cila mund të quhej edhe ftesë në një seancë kryqëzimi, po merr fund. I zoti i studios beson se ka folur mjaft, por, me sa duket, jo aq sa muza ta ndëshkonte duke ia marrë gojën, siç bëri zana me malësorin e dikurshëm. Kjo do të thotë se nuk e ka shkelur paktin dhe se të fshehtat e thella, të fshehtat e tij të thella me të, nuk i ka zbuluar.
Ndoshta vizitorët mund të jenë jo fort të kënaqur. Kureshtja e tyre ndoshta mund të mos jetë plotësuar dhe, veç kësaj, në kokë mund të kenë një marramendje të lehtë, thua se në kafet e tyre është hedhur pak opium.
S’ka asgjë për t’u çuditur, sepse çdo gjë mund të ndodhë në studion e shkrimtarit.
Tiranë, pranverë 1990
(Marrë nga libri i Kadaresë “Ftesë në studio”, Onufri, Tiranë, 2000)
Edhe njëqind, mjeshtër! Urojmë që këtë vit ta sjellësh Nobelin në Shqipëri!
26 January 2017
Pd ne Libohove reagon per bursat
Nuk mjaftuan sorollatjet e pseudoreformes ne arsimin e larte, ku asnje nxenes libohovit nuk kapi dot preferencat qe donte, as tarifat e larta studimore, por duhet dhe shkelmi i fundit per familjet libohovite qe kerkojne pak ndihme per te shkolluar femijet e tyre.
Vetem per tre vjet ( 2010-2013) qeveria e Partise Demokratike dhe bashkia Libohove mbeshteti financiarisht mbi 50 studente qe sot nderojne veten dhe familjet ne shume profesione, kurse
qe prej 2013 numri eshte ulur 10-fish dhe Libohova e rrethinat e saj as nuk perfillen fare dhe as mbeshteten per arsimim duke zbehur shpresen e te rinjve dhe duke i detyruar te largohen cdo dite e me shume.
Kjo lloj politike zhvleftesuese duhet te marre fund dhe me vote duhen ndeshkuar kjo qeveri dhe sherbetoret e saj.
Muzeu Kokalari sjell foton qe ngjall nostalgji
Dikur i thoshin "Kafeneja e Prefekturës", më pas "Klubi i gjuetarëve", sot thjesht "Te rrapi". Hija e rrapit të vjetër ka qënë dhe është gjithmonë ndjellëse për këdo.
Foto e vitit 1986
Foto e vitit 1986
Gazeta Dita shkruan per aeroportin e jugut
Njëmbëdhjetë muaj pas zgjidhjes me marrëveshje të ekskluzivitetit që ka në ajrin e Shqipërisë konçesionari i aeroportit të Tiranës, Ministria e Transportit dhe Infrastrukturës ka ndryshuar direktivat për të ndërtimin e aeroportit të ri.
Bëhet fjalë për ngritjen e një piste për avionët në jug të vendit, duke “harruar” kështu vënien në punë të një aeroporti që është gati si ai i Kukësit.
Në bazë të dokumenteve të siguruar nga Tv Klan, transportet kanë vënë në dispozicion një shumë prej 250 mijë dollarësh, për të mundësuar një studim se në cilën zonë të jugut do të ndërtohet ky aeroport.
Një nga alternativat më të mundshme është për Sarandën, duke qenë se ka afër edhe ishullin grek të Korfuzit. Në dokumente kërkohet që të bëhet sa më e plotë llogaritja e fluksit të udhëtarëve në këtë pistë, pasi është element i domosdoshëm për afrimin e kompanive që do e menaxhojnë atë.
Por këtë vit, edhe nëse studimi bëhet, nuk është buxhetuar asnjë fond për ndërtimin e një aeroporti të ri, duke bërë sërish “de facto” konçesionarin TIA, kompaninë monopol që ka të drejtat e fluturimeve ndërkombëtare në Shqipëri.
Përroi Çullos ne Gjirokaster,nis pastrimi.
Bashkia Gjirokaster those se eshte duke punuar për pastrimin e përroit të Çullos.
Te rinjte demokrat kundershtojne By Passin e Gjirokastres
Anetare te FRPD Gjirokaster, te rinj e te reja,
qytetare te nderuar,
Jemi duke pergatitur reagimin tone per by-pass -in e Gjirokastres. Do te jemi nje ze i forte dhe teper i vendosur. Ndaj nese keni sugjerime, keshilla, kritika, shqetesime apo edhe ndihmesa te ndryshme ju lutemi te na kontaktoni dhe ti shprehni ato lirisht. Ne do te vleresojme dhe percjellim çdo fjale tuajen. Ju sigurojme se mirepresim fjalen juaj dhe se do te reagojme me gjithe kapacitetin tone ne mbeshtetje te interesit me te larte te cdo qytetari dhe te komunitetit.
Kontributi e fjala juaj dhe reagimi e veprimi jone ecin se bashku per nje te ardhme me te mire!
FRPD Gjirokaster
qytetare te nderuar,
Jemi duke pergatitur reagimin tone per by-pass -in e Gjirokastres. Do te jemi nje ze i forte dhe teper i vendosur. Ndaj nese keni sugjerime, keshilla, kritika, shqetesime apo edhe ndihmesa te ndryshme ju lutemi te na kontaktoni dhe ti shprehni ato lirisht. Ne do te vleresojme dhe percjellim çdo fjale tuajen. Ju sigurojme se mirepresim fjalen juaj dhe se do te reagojme me gjithe kapacitetin tone ne mbeshtetje te interesit me te larte te cdo qytetari dhe te komunitetit.
Kontributi e fjala juaj dhe reagimi e veprimi jone ecin se bashku per nje te ardhme me te mire!
FRPD Gjirokaster
Reagime te tifozeve te Luftetarit per ndeshjen e se shtunes
Tre mungesat e medha brenda stadiumit .Tifozat e Luftetarit & Partizanit qe dhuruan spektakel ndeshjen e pare si ne kulture dhe ne cdo aspekt sportiv . Dhe Dejvi Bregu i cili na dhuroi ate goal magjik .Turp qe per vendime te parapercaktuara te prishet gjithe ky realitet sportiv qe u dhurua.
Ja pergatitjet e Luftetarit per te shtunen
Ks Luftetari tha se po shkojne drejt fundit pergatitjet per sfiden e se shtunes kunder Partizanit . Ekipi do te zhviloj dhe nje seance te fundit neser dhe me pas do te grumbullohet . Mungesa e vetme per Trainerin Milinkovic eshte Dejvi Bregu i cili ka plotesuar numrin e kartonave .
Fshatrat e vegjel te jugut
Fshatrat e vjeter te jugut kane nje harmoni te perfekte midis ndertesave te proporcionuara dhe me nje gjuhe arkitektonike, natyres, peisazhit, kishave dhe varrezave. Cdo ndertim i mevonshem ka kontribuar ne demtimin e kesaj harmonie; duken catite e kuqe ne sfond, qe stonojne me grine e mureve te pluhurosur nga koha
Subscribe to:
Posts (Atom)